Rozprawka na dwieście zdań.

A więc słowem wstępu: wczoraj obiecałem dwa zdania. Słowa nie dotrzymam, będzie zdań dwieście. Dla niedowiarków, proszę policzyć :)

Tematem rozprawki będą: praca i dom, urlop, ksenofobia, kościół, muzyka.

Akapit 1:

Ostatni tydzień (poza wczorajszym dniem) spędziłem w pracy, dosyć intensywnie, praca podjadała już moją duszę. To były zmiany od rana do wieczora, z zostawaniem grubo po godzinach. W poniedziałek pojechałem nawet na szóstą do pracy, aby podgonić obowiązki, ale o 16 odmówił mój umysł, musiałem wyjść i wrócić do domu. Dlatego też wczorajszy wolny dzień spędziłem od 10 do 19 na zaległościach firmowych. Na całe szczęście w domu, z kubkiem zielonej herbaty i ze świecami w mieszkaniu dla uspokojenia mojego jestestwa.

Oczywiście kląłem, złościłem się, że muszę cały wolny dzień marnować na to, za co firma powinna mi zapłacić, ale wieczorem, gdy wszystko było dokończone na 100% poczułem radość, że spadło to z moich barków, że można zrobić checked.

Miałem to szczęście, że mój facet wyszedł do pracy o 9 więc był cały dzień spokoju. Zupełnie inaczej pracuje mi się w domu gdy jestem sam. Nikt nie zadaje pytań, nikt nie mówi o jedzeniu, nikt nie puszcza "swojej" muzyki. Plusem było też to, że po pracy Misiek był umówiony na kolację z koleżanką, więc wrócił dopiero o 22. Rano posprzątałem, włączyłem sobie nastrojową muzykę, zapaliłem świece. Siedząc tak w samotności zatęskniłem za byciem singlem. Wtedy jest się niezależnym, kierujesz swoim czasem, zmywać mogę na bieżąco, nikt mnie nie pogania, otacza wtedy harmonia. Na spokojnie wyszedłem o 21 do sklepu, przespacerowałem się w obie strony, uznałem, że czas mnie nie pogania i nie muszę jechać busem, wróciłem do domu, rozpakowałem zakupy, rzuciłem małą kanapkę na ząb i usiadłem na łóżko. I wtedy coś zrozumiałem.

Zrozumiałem, że ponad tym świętym spokojem, tym porządkiem w domu i zlewie, ponad tą muzyką, którą chce puszczać i świecami zapachowymi, które w tym mieszkaniu tylko ja lubię, jest coś ważniejszego. Siedziałem i zatęskniłem. Nie chciałem już dłużej tego spokoju, chciałem znowu bałagan.

Mimo, że cieszyłem się, że zadania do pracy wykonałem, że było czysto i "pod linijkę" to zrobiło mi się smutno, ponieważ, chciałem, aby mój facet już wrócił do domu. Zrozumiałem, że jestem cholernym szczęściarzem, ponieważ samotność mi nie doskwiera. I tak jak na początku dnia buzia mi się cieszyła, że jestem sam, tak wieczorem smutek wygrał. Człowiek jest jednak zwykłym zwierzęciem, który ma potrzebę bycia w stadzie. My to tak pięknie związkiem nazywamy, ale pal licho, to jest to samo. I na moim przykładzie, jak czasami tęsknię za czasami gdy byłem kawalerem, tak mimo wszystko nie chcę niczego innego jak mojego faceta obok  mnie. Bo zawsze przychodzi taki jebany wieczór, gdy wszyscy single leża i się smucą, niekiedy leci łza, bo każdy chce kochać a im nie było dane mieć tej miłości odwzajemnionej. I błagam, nie krzyczcie na mnie, że to nie prawda, że są ludzie, którym dobrze jest być samemu. Każdego dopada ten "wieczór". Trzymam kciuki za każdego z Was, którzy nie mają jeszcze nikogo obok!!

 Akapit 2:

Od piątego marca zaczynam tygodniowy urlop. Nie przyznaje się do tego mojej mamie, ponieważ nie mam chęci jechać do domu, tłuc się busem trzy godziny. Poza tym mogłaby nie zrozumieć, tym bardziej, że zostaję na święta w stolicy, więc nie chcę jej denerwować, przemilczę temat. Starą prawda jest, do której pewnie Majowie i Egipcjanie też doszli, że dzień wolny mija szybko, a gdy pomnożyć jeden wolny dzień przez siedem wolnych to wtedy zachodzi taka zależność jak z czasem i jądrem Ziemi, jak bliżej jądra to nagle czas przyśpiesza, gdy bliżej końca wolnego czas płynie dwa razy szybciej. I tutaj nie ma miejsca na dyskusje. Zaległy urlop spędzam w Warszawie. Ktoś chce iść na kawę?

Akapit 3:

Teraz nieco poważniej. Ściska mnie nieco i muszę to wyrzucić z siebie, tak będzie lepiej dla wszystkich. Jeden z blogów, które śledziłem do zeszłego tygodnia, który reklamuje się jako jeden z najbardziej popularnych dla gejów, który ma wielu visitorsów, napisał posta dotyczącego pornosów zza wschodniej granicy; było tam też o tym, że ludzie ze wschodu są nosicielami wszelkich chorób i nie przejmują się tym. Autor napisał też na podsumowaniu posta, cytuję, "Na ten moment chcielibyśmy zaapelować do was o to, byście nie utrzymywali kontaktów seksualnych z ludźmi ze wschodu". Ja uznałem, że jest to przejaw ksenofobii, zostawiłem komentarz, mówiący, że nie zgadzam się w tej kwestii z autorem i jest to w mojej ocenie mowa nienawiści (nie wszyscy zza wschodniej granicy muszą być nosicielami chorób wenerycznych, wrzucanie wszystkich do jednego wora jest niesprawiedliwe i krzywdzące dla tych, którzy żyją spokojnie, dbają o siebie) . I teraz do czego piję: pod moim komentarzem zostały opublikowane komentarze na NIE w stosunku do tego co napisałem. Odpisałem, ale komentarz nie został opublikowany. Dałem tydzień, ponieważ uznałem, że autor(autorzy) bloga mogli nie mieć czasu na akceptacje komentarzy. Napisałem do nich z prośbą o opublikowanie komentarza, ponieważ mam prawo do swojego zdania. Wszystko zostało bez echa. A więc tak: po jakiego chuja robić blog, w którym pisze się o nas, biednych gejach bez akceptacji świata, jak sami autorzy namawiają do odcięcia się od pewnej grupy etnicznej. Aby było jasne, mówię NIE ksenofobi, mówię NIE jakiejkolwiek dyskryminacji (czy to ze względu na wiarę, orientację, pochodzenie, kolor skóry czy nawet ze względu na wygląd czy niecodzienną fryzurę). Bloga ów Panów przestałem śledzić uznając jednocześnie, że nie są w stanie przyjąć krytyki, nie potrafią prowadzić rzetelnej dyskusji a jedynie są w stanie napisać, cytuję: "To już nawet pisać o innych nie można? Ksenofobia czy nie to w mojej ocenie jest to święta prawda i lepiej zapobiegać niż leczyć.". 

Jestem wrażliwy na tym punkcie, a jestem już na tyle pewny siebie w kwestii mojej orientacji, więc mogę głośno mówić NIE braku tolerancji. Nie chce też nawoływać do tego, abyście Ci, którzy zorientowali się o jakim blogu mówiłem, nagle przestali go czytać. Miałem jedynie potrzebę podzielenia się moim wrażeniem. 

Akapit 4:

W niedzielę była rocznica śmierci mojej babci. Ten dzień jest dla mnie najświętszym ze wszystkich. Poszliśmy z moim facetem do kościoła. Spędziliśmy tam dwie godziny, bo były gorzkie żale i koronka. Lubię te wszystkie dodatkowe modlitwy. Jednak i tak majówki wygrywają! Znacie "Kiedy ranne wstają zorze"? WYMIATA! Do dzisiaj pamiętam słowa. I skoro już poruszyłem temat kościoła, na który już pisałem i dostałem baty, to podzielę się jedną refleksją: po przyjeździe do Warszawy zaskoczyło mnie to, że mimo, że msza jak msza, wyglądać powinna wszędzie tak samo, to jednak były zauważalne różnice pomiędzy tym czego ja zostałem nauczony, a tym co stolica prezentowała.

Akapit 5:

I idziemy ku końcowi. Będzie muzyka, bo jak inaczej. Czasami to uszy mnie bolą od słuchawek. Nigdzie się bez nich nie ruszam, zdejmuję je tylko w jednej sytuacji, gdy na nasze osiedle idę obok lasu. Wtedy muzyka bijąca od drzew i ptaków wygrywa. Jeden z wokalistów, swego czasu bardzo popularny w Polsce ze swoich zespołem i swoimi czerwonymi włosami, na swojej czwartej płycie umieścił nagranie, nazwane Intro 4, w którym pada: Od muzyki piękniejsza jest tylko cisza. Utkwiło mi to w pamięci. Święta racja.

Podpowiedź: 

jak masz chęć na spokojną piosenkę po szwedzku, wybierz numer 1,

jeżeli masz chęć na klubową piosenkę, wybierz numer 2,

jeżeli masz chęć na midtempo kawałek śpiewany przez drag queen, wybierz numer 3,

jeżeli masz chęć na spoconych robotników, to wybierz numer 4.

 

 

 Tym czasem ogarnę się, ponieważ na 18 jestem umówiony z moim facetem w centrum miasta na obiad.